وقتی یک کلاه ایمنی دنیای کامیون ها را تکان داد

امیرمسعود عابدین: شرکت های تولیدکنندگان کشنده های نیمه سنگین و خودروسازان همیشه به دنبال یک چیز هستند: صرفه جویی در هزینه. بخش زیادی از حمل و نقل آمریکا روی دوش کشنده هاست و یکی از بزرگ ترین هزینه ها، سوخت است. اگر راننده ای بتواند کمتر هزینه سوخت بدهد، پول بیشتری در جیبش می ماند. یکی از بهترین راه ها برای کاهش مصرف سوخت در کشنده ها، کاهش مقاومت هوا است. حدود چهار دهه پیش، پیتربیلٹ با مدل ۳۷۲ کوشش کرد تا قواعد بازی را تغییر دهد. این کامیون کاب اُور با طراحی خاص و شکلی شبیه به یک کلاه ایمنی، توانست به مصرف ۱۱ مایل بر گالن برسد؛ در حالیکه کامیون های معمولی همان زمان تنها حدود ۸ مایل بر گالن مصرف داشتند (هرچه عدد بیشتر باشد یعنی خودرو با یک گالن سوخت مسافت بیشتری طی می کند). ۱۱ مایل بر گالن تقریبا معادل ۴٫۶۸ کیلومتر بر لیتر (km/L) یا ۲۱٫۴ لیتر در هر ۱۰۰ کیلومتر (L/۱۰۰km) است. (هر گالن ≈ ۳٫۷۸۵ لیتر و هر مایل ≈ ۱٫۶۰۹ کیلومتر است.)
جهت اطلاع، کامیون های کاب اُوِر یا Cab-Over-Engine (COE) به کامیون هایی گفته می شوند که کابین راننده درست بالای موتور و محور جلو قرار دارد. در این طراحی، جلوی کامیون تخت و بدون دماغه بلند است، به این علت طول کلی خودرو کمتر می شود و فضای بیشتری برای بارگیری یا تریلر باقی می ماند. این خصوصیت سبب می شود کامیون های کاب اوِر در شهرها و فضاهای محدود چابک تر باشند، هرچند به علت نزدیکی راننده به موتور، سواری آنها پر سروصداتر و سخت تر است. امروزه این نوع طراحی در اروپا و ژاپن رایج است، اما در آمریکا به علت تغییر قوانین طول کلی و تمایل رانندگان به سادگی بیشتر، کامیون های دماغه دار جایگزین آنها شده اند.
برگردیم سراغ اصل مطلب؛ داستان ساخت پیتربیلت ۳۷۲ چه بود؟
ریشه در بحران های نفتی دهه ۷۰
بر طبق گزارش theautopian، مثل بسیاری از بخش های تاریخ خودرو، داستان مدل ۳۷۲ هم به بحران های نفتی دهه ۱۹۷۰ برمی گردد. قیمت سوخت تقریبا سه برابر شد و تهدید بزرگی برای صنعت حمل و نقل به وجود آورد. هزینه سوخت امروز هم حدود یک چهارم مخارج شرکت های حمل و نقل را تشکیل می دهد و همیشه درحال تغییر است. بعنوان نمونه، بین سالیان ۲۰۱۴ تا ۲۰۲۳، هزینه سوخت به صورت میانگین ۵۵ سنت به ازای هر مایل بود که تنها از حقوق رانندگان (۷۸ سنت به ازای هر مایل) کمتر است. حالا تصور کنید این هزینه در دهه ۷۰ ناگهان چند برابر شد!
در آن دوره کامیون ها به هیچ عنوان با نگاه آیرودینامیک طراحی نمی شدند. کاب اورهای بزرگ و جعبه ای محبوب ترین بودند، چون به علت محدودیت طول، امکان بارگیری بیشتری می دادند. در کنار آنها، کامیون های دماغ دار هم وجود داشتند.
موج جدید: آیرودینامیک
نقطه عطف این جریان، معرفی کنوورث T۶۰۰ در سال ۱۹۸۴ بود؛ نخستین کشنده ای که از پایه با فکر آیرودینامیک طراحی شد. موفقیت T۶۰۰ موجب شد پیتربیلت هم وارد میدان شود. بعد از معرفی مدل ۳۷۷A/E در سال ۱۹۸۶، پیتربیلت به این جریان پیوست و به سراغ ساخت ۳۷۲ رفت.
این کامیون در مرکز دِنتون تگزاس توسعه یافت. اساس آن همان کابین مدل ۳۶۲ بود، اما با تغییرات اساسی. پیتربیلت طراحی را به تونل باد سپرد: کابین صاف شده، سپر یکپارچه، چراغ های توکار، صفحات جانبی و یک سقف آیرودینامیک. در سال ۱۹۸۸ فروش این کامیون شروع شد و بر اساس گفته پیتربیلت، مقاومت هوا نسبت به مدل ۳۶۲ نصف شده بود.
کابین بزرگ تر از همیشه
برعکس کاب اورهای متداول که کوچک و جمع وجور بودند، مدل ۳۷۲ طولی ۱۲۷ اینچی داشت و یکی از بزرگ ترین کاب اورهای زمان خودش بود. این افزایش اندازه هم برای آیرودینامیک بود و هم برای راحتی رانندگان. داخل کابین ۷٫۴۲ متر مکعب فضا داشت، با امکاناتی مثل: تخت، صندلی های بادی، پرده، عایق کاری بهتر، جای تلویزیون و حتی یخچال. کابین به اندازه ای بلند بود که راننده بتواند در آن بایستد.
نگهداری آسان تر
پیتربیلت به نگهداری کامیون هم فکر کرده بود. دماغه کامیون بسمت بالا باز می شد تا مکانیک ها به بیشتر از ۳۰ قطعه اصلی مثل ترمز یا سیستم تهویه دسترسی سریع داشته باشند. کابین هم مثل دیگر کاب اورها قابلیت واژگون شدن داشت.
آزمایش واقعی: مصرف ۱۱ مایل بر گالن
سال ۱۹۹۰ مدیر بازاریابی پیتربیلت تصمیم گرفت که ادعای خودرا ثابت کند. یک نمونه از مدل ۳۷۲ به همراه تریلر مخصوص در سراسر آمریکا آزمایش شد. موتور انتخابی، کاترپیلار ۳۱۷۶ شش سیلندر خطی با قدرت ۳۲۵ اسب بخار بود و جعبه دنده فولر ۹ سرعته داشت.
این کامیون با وزن ۳۲، ۲۹۷ کیلوگرم در سراسر آمریکا حرکت کرد و در نهایت میانگین ۱۰٫۴۹ مایل بر گالن ثبت کرد؛ در بعضی مسیرها هم حتی به بالای ۱۱ مایل بر گالن هم رسید. این در حالی بود که کامیون های معمولی آن زمان ۷ یا ۸ مایل بر گالن مصرف داشتند.
شکست یک «کلاه ایمنی فضایی» با این همه خصوصیت و جذابیت، فروش ۳۷۲ خوب نبود. رانندگان لقب هایی مثل «Winnebago»، «کلاه فوتبال» و حتی «کلاه دارث ویدر» به آن می دادند! از طرفی محبوبیت کاب اورها درحال افول بود و رانندگان بسمت کامیون های دماغ دار می رفتند.
تا سال ۱۹۹۳، تولید مدل ۳۷۲ متوقف و در مجموع فقط ۷۷۲ دستگاه ساخته شد. در مقابل، مدل ۳۶۲ همچنان فروش داشت، با این که مصرف بیشتری داشت.
میراث پیتربیلٹ ۳۷۲ شکست تجاری ۳۷۲ به مفهوم شکست کامل نبود. پیتربیلت و دیگر شرکت ها از همین تجربه ها استفاده کردند تا کامیون های مدرن امروزی را بسازند؛ کامیون هایی که تقریبا همگی با آیرودینامیک طراحی می شوند. پیتربیلت فقط زودتر از بقیه وارد میدان شد؛ با کامیونی که بیشتر شبیه کلاه جنگ ستارگان بود!
۳۲۲

وقتی یک کلاه ایمنی دنیای کامیون ها را تکان داد

آگهی فروش ماشین خود را به راحتی ثبت کنید

از روشهای مختلفی که ما برای شما فراهم کرده ایم، خودروی مورد نظر خود را به سادگی پیدا کنید

استانها

برندهای خودرو

خدمات خودرویی